Raadselachtige vlekjes

Bijna dagelijks betrapte ik m’n per definitie donkerblauwe t-shirt erop dat-ie weer eens bevlekt was met kleine witte vlekjes, of spatjes, hoe je het fenomeen ook wilt benoemen. Vlekjes die overigens makkelijk vaag te poetsen waren met een beetje water of spuug, of je moest je al de rambam boenen om ze helemáál te laten verdwijnen. Ik vond die vlekjes meer dan vervelend, want ik mag graag goed (lees: onberispelijk) voor de dag komen op de schaarse momenten dat ik me in het openbaar vertoon. Was het tandpasta? Kwijl ik tijdens het poetsen? Ja!, maar dat doe ik ook tijdens het niet-poetsen! Kortom, ik let dus goed op dat ik voldoende gebukt sta tijdens het schrobben, opdat dat kwijlen in ieder geval niet de oorzaak kan zijn van die vlekjes en of spatjes, of, nogmaals, hoe je ze ook wilt noemen! Maar hoe letterlijk gebukt ik ook ging onder het reinigen der tanden, die smetjes bleven zich hardnekkig manifesteren. Een volkomen raadsel tot dusver… totdat ik er bij toeval achter kwam (serendipiteit noemt men zoiets in de wetenschap, ontdekken bij toeval, zoals bijvoorbeeld ook het antibioticum penicilline is opgespoord, zonder dat men ernaar op zoek was) dat ik, voordat ik de tandenborstel goed in m’n greep had, de kopse achterkant van de steel, daar dus waar het borstelgedeelte niet zit, eventjes tegen m’n door t-shirt bedekte borst en of buik tikte ter versteviging van m’n grip op dat handvat, om als zodanig flink te kunnen poetsen. Iets wat ik kennelijk tot nog toe onbewust altijd deed, dat tikken. En toen had ik hem: die kopse kant bleek vaak vervuild te zijn met resten van tandpasta die zich kennelijk na enige tijd hadden weten op te hopen onderin het borstelbekertje, waarin ik de tandenveger altijd bewaar als ik niet bezig ben met mondschrobben … en wel met de greep naar beneden, de greep, het handvat dus, die lang genoeg is om op de bodem van het bekertje te kunnen steunen, met als gevolg dat … nu ja, u raadt het al. Sinds ik dit ontdekte weet ik dus waarop ik moet letten wil ik voortaan met onberispelijk schone t-shirts (althans naar het schijnt; er bestaan ook onzichtbare vlekken) rondlopen of dito hangen, hoe je het ook wilt omschrijven …

Hoe die tandpastaresten dan onderin het bekertje komen? Welnu, wij zijn ook in het bezit van borsteltjes die elektrisch worden aangedreven. Zij, die lieverds, staan, naast de gewone borstels, óók in dat bekertje, waarvan het deksel is voorzien van gaten waarin die poetsdingetjes zich kunnen staande (c.q. hangende) houden. Nu ja, omdat die elektrisch aangedrevenen van korte holle steeltjes zijn voorzien, is het mogelijk dat daaruit wel eens, vanwege niet goed schoonspoelen, achtergebleven tandpastaresten kunnen druppelen en zo ongevraagd de bekerbodem bevuilen. Zo ziet u maar weer…!