Iedere familie is wel behept met een ‘vieze oom’. Zo’n oom die op verjaardagen het niet kan laten platvloerse moppen te vertellen, waar hij dan zelf het hardst om moet lachen. Ja, ik had ook zo’n oom, is al dood. Ik ben aangeland in een tijd dat al m’n ooms al dood zijn, het schijnt bij vergankelijkheid te horen. Stiekem zat ik altijd wel een beetje met de moppen-oom mee te lachen, dat wel!
‘Iedere familie’, zei ik, ja, ook acteur Huub Stapel had zo’n oom, zo vertelde hij ons als een van de vele bekentenissen die hij deed met het over het voetlicht brengen van z’n monoloog “Alleen Familie“, waarin de acteur zijn eigen jeugd, z’n familieverleden, voorbij laat komen, hier en daar gelardeerd met liedjes. De Limburgse Huub die, zo vertelde hij, als kind z’n vader zag als een Held en z’n moeder als Koningin, de koningin! We hebben het dan, naar ik zo inschat, over eind jaren vijftig, begin zestig. Later, véél later, kwam Huub ten gehore dat z’n vader bij de NSB had gezeten. Weg held! Tranen! Maar, al of niet door toeval, bleek de vader uiteindelijk toch in ’t Verzet te zijn terechtgekomen. Ondanks die eerdere misstap kon de status van Held voor Huub dus tóch behouden blijven! En dan de koningin: een moeder die in alle armoede het bestaan van het katholieke gezin, woonachtig in het Limburgse Tegelen (aan de Maas) overeind wist te houden. De familie runde een soort van snoepwinkel. Daarnaast was moeder ook schooljuf, echter haar salaris ging grotendeels op aan andere zaken. “Het naoorlogse gezin werd geschraagd door Liefde en Armoede”, twee hardnekkige pijlers. Toch zijn alle kinderen van het gezin uiteindelijk goed terecht gekomen, misschien wel voornamelijk door die pijler van de Liefde. Op z’n 21ste verloor Huub z’n vader. De moeder moest door oplichting het pensioen van de vader ontberen. Eenentwintig jaar later stierf z’n moeder.
Ik vond het een ontroerende, grappige, tevens, wat ritme en dynamiek betreft, gevarieerde voorstelling met persoonlijke liedjes en, zo te zien, met houtskool overgetekende familiefoto’s, benevens een overzichtskaartje van de plaats Tegelen, om en om netjes geprojecteerd op het achterdoek. Een volledig avondvullende uitvoering, inclusief carnavalslied – ja, wat wil je, katholiek hè? De tijd vloog voorbij; ‘k heb het ervaren als zeer onderhoudend, echter de liedjes die voorbijkwamen, nu ja, ze gaven natuurlijk de nodige aankleding, de nodige sfeer, maar ik ben niet zo van de liedjes. Desalniettemin!!
Huub kan zich erg opwinden over wat er in de samenleving gebeurt. In talkshows en op social media trekt hij stevig van leer over alles wat in zijn ogen onrecht is. Of het nou gaat over zijn geliefde cultuursector, hypocriete politici of de kloof tussen arm en rijk, Stapel spreekt zich uit. En zo ook, wat mij betreft volkomen terecht, aan het eind van deze voorstelling.
De monoloog is geregisseerd door Liesbeth Colthof en Javier López Piñón. Het script is geschreven door Jan Beuving en de muziek (gitaar) is gemaakt door Cor Mutsers, David Stapel en Daniël Lohues. Kort samengevat: “De voorstelling is een persoonlijke, ontroerende en humoristische solo over de band tussen Stapel en zijn ouders, en hoe die doorwerkt op wie hij nu is“.
Spel: Huub Stapel, verteller en zang. Cor Mutsers en David Stapel, zang en begeleiding (gitaar).
Plaats en tijd: Theater De Molenberg te Delfzijl, 15 februari 2024. (Geschat publiek: 4 à 500).
.
Weblog Dré Oudman Appingedam 