Ik moet er ineens weer aan denken nu er waterschapsverkiezingen zijn. De waterschappen, wat moet ik daarmee? Vroeger, toen alles nostalgisch was, was datzelfde alles daarmee veel beter, en liep in de herfst door overvloedige regenval en slechte afvoer de heleboel onder. Daar kon je donder op zeggen. Donder! Hier en daar kwamen weilanden totaal onder water te staan, het water dat met enige regelmaat tijdens rake winters bevroor tot onafzienbare ijsvlaktes. Als het dan woei nam je, vóór de wind, een aanloop op je klompen, deed je jas omhoog die als zeil moest dienen, en je glee zo honderd-twee-en-vijftig meter vooruit, met een verrukkelijk gevoel van vrijheid. Je kon niet goed zien waar de sloten zaten en dat was echt chillen geblazen, hoewel dat woord toentertijd nog geen ingang had gevonden. Maar na de komst van ontelbare watergemaaltjes, ik mag toch aannemen op instigatie van vermaledijde waterschappen, heb ik geen weiland meer zien onderlopen, hoe hard het af toe ook nog mocht regenen. Waarschijnlijk hebben de winters daarna geen nut meer gezien in het rondstrooien van ook maar enige vorst. Het vriezen holde achteruit en je ziet het: weg winters, weg pret. Bedankt waterschappen. U kunt wel gaan! Nu ja, misschien helpt het dat de Groninger bodem daalt!
Alles was hier ondergelopen. (In de verte toren van Stedum: klik op plaatje) foto: dré
Weblog Dré Oudman Appingedam 