Ik wandel, nee, ik loop in een kalm wazig herfstzonnetje zonder wind in een tamelijk stil dorpje. Ten Post heet het. Ik herken de huizen en de weg waar ik loop en ik herken ook degene die, vanuit het niets, naast me komt lopen. Armstrong, Lance Armstrong!, de bekende wielrenner!, zònder fiets weliswaar, maar mèt renners-outfit (geen gele trui). We hebben de volgende conversatie, gewoon in het Nederlands, met als begeleiding het geklikklak van wandelende wielrennerschoenen op asfalt:
Ik: ‘Ha, die Lance….. je ziet er goed uit!’
Lance: ‘Kan kloppen – ik voel me ook goed, sterker nog, ik voel me zo goed dat ik heb besloten weer een Tour de France te gaan rijden!’
Ik: ‘Waarom ook niet?!’
Zwijgend lopen we verder en we komen bij een café. Een oud café met een automatiek waar Lance, zonder er eerst geld in te gooien, een luikje opentrekt. Hij haalt er een verzegeld pakketje uit en zwaait er mee. ‘Dit is m’n eten. Beveiligd tegen dopingtroep!’ Daarna was-ie weer net zo plotseling verdwenen als-ie gekomen was….
Het gedroomde café had ook ooit echt bestaan (café Welgelegen), maar is allang afgebroken. Tegenwoordig staan er op die plek twee burgermanshuizen. Ik heb nu niet bepaald iets met Armstrong, maar heb nog wel onuitwisbare herinneringen aan die kroeg. Ooit heb ik daar, als jongetje van een jaar of twaalf, m’n eerste tevens laatste schooltoneelervaring (20 letters!) mogen beleven. In de bovenzaal. Op een echt podium. Met van die gordijnen en ècht publiek. Maar ik vond het helemaal niet zo’n geweldige beleving. Sterker nog, een ramp was het!, d.w.z. de uitvoering op zich ging (voor zover ik nu nog weet) wel goed, maar het er naar toe leven was één en al nagelvretende nervositeit. Bovendien roept het bij mij nog woede op als ik er aan terugdenk, want de meester, de grote organisator, die, waaròm weet ik nog steeds niet, de pest aan me had, had niet mij de hoofdrol gegeven….! Nu weet ik niet of ik zo’n belangrijke rol toen wel aangekund had, gegeven het feit dat ik al voor zo’n klein rolletje (nota bene zonder tekst) al m’n nagels had afgebeten, maar in ieder geval: Dàt o.a. is voor mij Ten Post! Zal me altijd bijblijven. (Maar wat die Armstrong daar nou deed….?)
Weblog Dré Oudman Appingedam 