Gretha!

Nu ja, wat heb ik met Gretha? Gretha? Ja, Gretha Smit! Thuis heb ik, in de kamer waar m’n hometrainer staat, een ingelijste foto van haar, opdat ik wat heb te kijken wanneer ik zo nodig met veel verveling op die train-fiets moet zitten trappen. Da’s wat ik met Gretha heb. Fietshulpje, ze is, ter stimulatie, mijn fietshulpje zonder dat ze dat zelf weet. Maar hoe kom ik nou aan die foto van haar? Foto waarop alleen haar hoofd afgebeeld staat terwijl ze in een schaatsrace zit; schaatsmuts met daaronder de blauwgroenblauwe ogen met die bekende blik. Die blik waar ik altijd helemaal week van werd en waar ik ’s nachts wel eens niet van kon slapen. Welnu, overal waar ik ook maar kwam pochte ik over haar en haar schaatskunst, en als we gingen toneelspelen hield ik zogenaamd voor haar altijd een plaats in het publiek vrij, want ik stelde me stiekem voor dat ze vast en zeker nog wel eens langs zou komen om mij te zien. Waarom niet eigenlijk…..? Ik was weg van Gretha, ik zal het maar eerlijk zeggen, en waar het hart vol van is….. Op een gegeven moment kwam iemand uit mijn toneelomgeving met die ingelijste foto aanzetten; foto van Gretha als mascotte, zo moest ik het maar zien. Foto van Gretha in de kleedkamer van het theater! Staat nu dus in m’n fietskamer. Zij schaatst en ik fiets, en een lol dat we samen hebben, tenminste dat verbeeld ik me dan maar….. Jammer dat ze met topschaatsen moest stoppen, terwijl ze toch zo veelbelovend was begonnen….. Gretha bedankt dat je, ongeweten, in m’n leven bent gekomen….!

IJsdansen

‘Dancing with the Stars’. (IJs)dansen met bekende Nederlanders op tv. Schijnt momenteel nogal in te zijn, vooral ook het kijken ernaar. Op zich ambachtelijke kunst natuurlijk, dat dansen, maar ik hèb er niks mee, omdat dat hele gedoe een overvloed aan show en glitter is en een teveel aan kliekerige zogenaamde bie-ènners….. Goed, dan deden wij dat op het bevroren Damsterdiep anders, ook dansen, dàt wel, d.w.z. wij dansten niet, neen, wij scháátsten, maar we lieten het ijs dansen, het zwarte natuurijs, in golven voor ons uit!, want zo dun was het nog. Laat het ietsjes dikker zijn geweest dan het marathon-ijs in Haaksbergen van deze week, maar ondanks de goede kwaliteit van dat dansende ijs hadden we er gemakkelijk doorheen kunnen zakken, en dan waren we misschien met ons allen verzopen, want zwemmen konden we natuurlijk niet; hadden we nog niet geleerd. Toeschouwers hadden we niet en we waren gewoon op z’n winters gekleed, natuurlijk zonder glitterpakken en met houten schaatsen aangebonden, Friese doorlopers of zo. Toen de winter nagenoeg voorbij was werd het lijk gevonden van iemand die al een tijdje vermist werd. Al die tijd, de hele vorstperiode, moeten we er overheen zijn geschaatst, in ieder geval over de plek waar de dode tussen het inmiddels smeltende ijs werd aangetroffen…..