Tekst leren!

De toneelgroep Helwerd heeft tijdelijk het tempo omlaag geschroefd aangaande de repetities van de begin 2011 te spelen drie eenakters van Ayckbourn. Deze zomer nog slechts een paar losse oefeningen om er na de vakantietijd weer hard tegenaan te gaan. In de tussentijd is het serieus tekst leren geblazen. So far so good!

De woonkamer van de regisseur is opengesteld voor een voorstelling van een reeds lang geleden door ons eerder gespeeld stuk. Een voorstelling waarin ook ik dien te participeren. Een makkie, denk ik. Een handjevol publiek heeft zich al ergens in een hoek van de kamer genesteld en ik probeer me te concentreren om er achter te komen om welk stuk het ook al weer ging; een tekstboekje, ik moet een tekstboekje zien te bemachtigen. En, o god, ik ben m’n pak vergeten! De regie-assistente (tevens m’n begeleidster) racest in haar autootje (ook mijn autootje) naar de grote stad om een nieuw pak voor mij te halen. Opschieten! We moeten opschieten, want de voorstelling begint over een paar minuten. Bericht uit Groningen: Géén pak voor me te koop! Dan maar zònder pak! Tekst, daar gaat het nu om. Gelukkig vind ik een boekje ergens in een hoekje. Ik blader het koortsachtig door, maar zie geen tekst die bij m’n vermeend te spelen rol past. Het zweet breekt me aan alle kanten uit. Decorbouwers, ineens zijn daar decorbouwers druk bezig. Hun bezigheid geeft me hopelijk nog wat uitstel. Meer publiek, er komt steeds meer publiek opdagen, terwijl de aanvangstijd al ruim is overschreden…..

Dit soort van paniekdromen overkomt me wel meer…..

 

Opgejaagd

Ergens in een stad krijg ik de strenge mededeling van een vage bekende dat ik vanavond mee moet spelen in een toneelvoorstelling. Het zou om een stuk gaan waarin ik voor het laatst een jaar geleden of zo al gespeeld heb. Ik raak in paniek. Hard rennend door de eindeloos lange straten van die stad probeer ik m’n huis te vinden om aldaar als de bliksem de vereiste tekst er nog even in te kunnen rammen. Onderweg kom ik een gitarist tegen die met één hand de snaren op de hals van z’n instrument bespeelt. Ik vind het vreemd, maar het klinkt niet onaardig. Ik ren verder. Er wordt ergens tegen een ruit (van een restaurant?) getikt. Een persoon wenkt mij en zegt -de ruit is dan ineens verdwenen- dat ik vanavond toneel moet spelen! Ook al! Ik moet verder! Rennen! Vervolgens bevind ik me in een woonkamer, waar ik mij ga douchen! Het water moet ik in een klein rood afwasteiltje opvangen; de vloer is bezaaid met allemachtig veel rommelachtige spullen die niet nat mogen worden.

Het was de afgelopen nacht weer raak: Dit soort paniekerige dromen over toneelspelen heb ik zo af en toe. Meestal is het zo dat ik tijdens een gejaagde tekststudie (meestal achter de coulissen in het halfdonker) gestoord wordt door allerlei figuren die mij iets komen vragen, waardoor ik niet meer de gelegenheid krijg m’n tekst er in te stampen, terwijl over zo’n minuutje of tien de voorstelling al gaat beginnen. De zojuist beschreven droom heeft natuurlijk op dezelfde manier te maken met die paniek, maar die gitarist, die restaurantbezoeker en die kamerdouche begrijp ik niet. Slechts dat afwasteiltje kan ik direct verklaren: ik hèb zo’n teiltje…..