Je hebt een ideaal, een passie. Taalkundige ben je, Hindi specialist, docent aan de universiteit van het Indiase Mirpore. Deven is z’n naam. Deven krijgt op zeker moment een verzoek de dichter Nur te interviewen. Nur, gezeteld in Dehli, is zo’n beetje de laatste levende bekende dichter die het Urdu nog eert. Urdu is de voertaal afkomstig uit Pakistan. Hindi, geschreven met Arabische tekens. Goed, je hebt een ideaal en je neemt die taak op je. Nur is niet voor niets z’n idool, juist vanwege dat Urdu. Hij vraagt via via z’n universiteit om geld voor een bandrecorder en ook wil hij een technicus mee voor het bedienen van dat apparaat. Voor de werkgroep waar Deven docent is zou dat per slot van rekening ook interessant zijn. Met veel moeite lukt het Deven contact te leggen met Nur om een afspraak voor een interview te kunnen maken. Nur, liefhebber ook van veel drank en eten, blijkt allerlei mensen om zich heen te hebben, lieden die als vliegen op de beroemde dichter zijn afgekomen van wie de meesten een parasitaire leegheid aanhangen, nuttig slechts als omheining, waar Deven ook mee te maken krijgt. Als het dan daadwerkelijk zo ver is dat de opnames kunnen worden gemaakt, blijkt later dat de technicus er met de pet naar heeft gegooid. Veel van het interview inclusief de door Nur zelf voorgedragen Urdu gedichten zijn dan ook de mist in gegaan. Dat kan ik hier rustig weggeven, want dat gegeven voel je al kilometers van te voren aankomen. Uiteindelijk blijkt alles om geld te gaan; niemand in de directe omgeving van Nur is daadwerkelijk betrokken bij poëzie in het Urdu; velen willen geld zien, waaronder de vrouw van Nur. En omdat de opdrachtgever niks geleverd krijgt omdat er nauwelijks iets van het interview is verzameld, krijgt Deven niet betaald. De thuissituatie van Deven, hij heeft vrouw en kind, was al niet te goed en wordt er door z’n vele afwezigheid, hij moest immers vaak naar Dehli reizen voor lange verblijven aldaar, niet beter op. Deven, een al te bescheiden mens, beseft meer en meer dat hij al die tijd van het interview-avontuur in een idealistische verblinding heeft verkeerd. Een pijnlijk verhaal met een open eind, maar de moeite waard om het te lezen. Het laat ook iets van de Indiase gewoonten zien.
Paar citaten:
-
- Dichtkunst, dichten, is afstand nemen van gebeurtenissen en emoties en die in groter verband weten te plaatsen.
- Verjaardagen, grafzerken langs het levenspad.
- Tijd zal ons tot stof verbrijzelen.
De Behoeder, roman van de Indiase schrijfster Anita Desai uit 1984. Nederlandse Vertaling van Lucas Ligtenberg. Een uitgave van De Arbeiderspers.
Weblog Dré Oudman Appingedam 