Het lied van de vogels

Ik keek afgelopen middag nog even naar een stukje Zomergasten (VPRO), waarin strafrechtadvocaat Bram Moszkowicz als gast optrad. In dat programma worden altijd stukjes film getoond naar keuze van de gast. Tegen het eind van de uitzending werd ik geconfronteerd met beelden over de wereldberoemde Spaanse cellist Pablo Casals (1876-1973). (Hier zit ik al fout: Ik moet natuurlijk zeggen: Catalaanse cellist…..). Het betrof hier een film uit 1972, waarin de cellist een concert gaf voor de Verenigde Naties, die de musicus vereerd hadden met een medaille voor de vrede. Het stuk dat gespeeld werd was getiteld “The Song of the Birds“. Casals gaf een mondelinge toelichting bij dit stuk en gaf aan dat de vogels in de lucht met niets anders bezig waren dan het roepen van ‘vrede’….. ‘vrede’….. ‘vrede’….. Doch ik constateerde enige dubbelheid bij diezelfde Casals, want z’n openingszin was: ‘Ik ben een Catalaan!’ Deze opmerking viel niet goed bij mij, omdat het te fanatiek klinkt. Het is een uiting van regionalisme of nationalisme, want Casals gaf tevens aan dat Catalonië ooit de belangrijkste natie van de wereld was. Natuurlijk was Casals een Catalaan, want hij is er geboren, maar dat hoor je niet in de eerste plaats te zijn! In de eerste plaats ben je gewoon mens, dan komt er een héle tijd niets om dan misschien ook nog voorzichtig Catalaan, Pool, Rus of Spanjaard etc. te zijn. Het feit dat mensen zich in de eerste plaats verbonden voelen met hun land, nationalistische en of patriottistische gevoelens er op na houden, is nu juist de oorzaak van een wereld vol met oorlogen! Het nationalisme als grootste kwaad! Een ieder zal een band hebben met z’n geboorteplek, maar we moeten nu juist, en dat had juist Casals toch moeten weten, een voorbeeld nemen aan de vogels, die vrij en onthecht rondvliegen, zonder zich iets van landsgrenzen aan te trekken en onophoudelijk ‘vrede’ scanderen. ‘Het lied van de vogels’, oké, maar laten we er dan goed naar luisteren en hun herhaalde vredesaanbevelingen waarmaken, door alle nationalistische gevoelens los te laten.

Onthechten, de toverformule voor een vreedzame toekomst.

Popiejopie gedoe

We hebben voor het moment een, naar ik mag hopen, tijdelijke regering met VVD en CDA. Zonder D66. Maar wat hàd er moeten gebeuren? Het oude kabinet had moeten aanblijven, maar zònder Verdonk van Vreemdelingenzaken! Voor haar had een substituut de plaats in moeten nemen, want om met de woorden van VVD-er Hans Dijkstal te spreken: Ze is een populist, vergelijkbaar met de Fransman Jean-Marie Le Pen, de Belg Filip Dewinter en de Oostenrijker Jorg Haider….. Niet mis te verstane woorden dus! Wanneer die hardnekkige Ria Verdonk, minister, nu gewoon was opgestapt vanwege een motie van Wantrouwen van een regeringspartij (Er was weliswaar geen meerderheid in de Kamer voor deze motie, maar, nogmaals, het ging hier om een motie van een regeringspartij!), was al dat kostbare tijdnemende gedoe van het vormen van een nieuwe regering niet nodig geweest!

Gelijktijdig wil ik hier mijn bezwaar aantekenen tegen het fenomeen ‘gekozen politici’ zoals lijsttrekkers, burgemeesters en wat u nog meer kan bedenken. Het gevaar is dan levensgroot aanwezig dat betreffende politici op de populistische toer gaan met het uitdragen van simplistische opvattingen, waarbij de kans in alle realiteit aanwezig is dat er zo hier en daar uitzonderingen op wetten over het hoofd worden gezien of dat een wet verkeerd uitgelegd wordt. (Hoor Verdonk: “Regels zijn regels!”). Bovendien, en ik heb dat al eens eerder aangehaald, vind ik sowieso dat politici zich niet moeten laten zien of horen! Ik kèn ze niet en ik wìl ze niet kennen! (Zo weet ik op het moment niet eens wie de burgemeester van m’n eigen woonplaats is, maar ik slaap uitstekend!) Partijprogramma’s lezen als je al politieke keuzes wilt maken – dáár gaat het om! Interesse voor de bijbehorende poppetjes dient pas op de laatste plaats te komen! Het is net als met Kunst – Kunst naar het volk brengen werkt niet of nauwelijks. Laat het volk zichzelf maar opvoeden! Zo ook, op een lager nivo uiteraard, met de politiek! Jawel, ‘lager nivo’, want ik acht de louterende werking van Kunst duizendmaal groter dan dat van de politiek….!

Politici dienen zich uiterst bescheiden op te stellen!