Het holde achteruit!

Ik moet er ineens weer aan denken nu er waterschapsverkiezingen zijn. De waterschappen, wat moet ik daarmee? Vroeger, toen alles nostalgisch was, was datzelfde alles daarmee veel beter, en liep in de herfst door overvloedige regenval en slechte afvoer de heleboel onder. Daar kon je donder op zeggen. Donder! Hier en daar kwamen weilanden totaal onder water te staan, het water dat  met enige regelmaat tijdens rake winters bevroor tot onafzienbare ijsvlaktes. Als het dan woei nam je, vóór de wind, een aanloop op je klompen, deed je jas omhoog die als zeil moest dienen, en je glee zo honderd-twee-en-vijftig meter vooruit, met een verrukkelijk gevoel van vrijheid. Je kon niet goed zien waar de sloten zaten en dat was echt chillen geblazen, hoewel dat woord toentertijd nog geen ingang had gevonden. Maar na de komst van ontelbare watergemaaltjes, ik mag toch aannemen op instigatie van vermaledijde waterschappen, heb ik geen weiland meer zien onderlopen, hoe hard het af toe ook nog mocht regenen. Waarschijnlijk hebben de winters daarna geen nut meer gezien in het rondstrooien van ook maar enige vorst. Het vriezen holde achteruit en je ziet het: weg winters, weg pret. Bedankt waterschappen. U kunt wel gaan! Nu ja, misschien helpt het dat de Groninger bodem daalt!

Alles was hier ondergelopen. (In de verte toren van Stedum: klik op plaatje)    foto: dré

Waarschuwing

Er rijdt een auto door de straten van mijn wijkje. Z’n dak is open en er steekt een man uit die een houten bak vasthoudt om ons de daarin uitgestalde drie afgehakte hoofden te laten zien. Uit een megafoon klinkt een waarschuwing dat òns dat ook kan overkomen wanneer we ons zullen wagen op het nog veel te onbetrouwbare ijs….!

 

IJsdansen

‘Dancing with the Stars’. (IJs)dansen met bekende Nederlanders op tv. Schijnt momenteel nogal in te zijn, vooral ook het kijken ernaar. Op zich ambachtelijke kunst natuurlijk, dat dansen, maar ik hèb er niks mee, omdat dat hele gedoe een overvloed aan show en glitter is en een teveel aan kliekerige zogenaamde bie-ènners….. Goed, dan deden wij dat op het bevroren Damsterdiep anders, ook dansen, dàt wel, d.w.z. wij dansten niet, neen, wij scháátsten, maar we lieten het ijs dansen, het zwarte natuurijs, in golven voor ons uit!, want zo dun was het nog. Laat het ietsjes dikker zijn geweest dan het marathon-ijs in Haaksbergen van deze week, maar ondanks de goede kwaliteit van dat dansende ijs hadden we er gemakkelijk doorheen kunnen zakken, en dan waren we misschien met ons allen verzopen, want zwemmen konden we natuurlijk niet; hadden we nog niet geleerd. Toeschouwers hadden we niet en we waren gewoon op z’n winters gekleed, natuurlijk zonder glitterpakken en met houten schaatsen aangebonden, Friese doorlopers of zo. Toen de winter nagenoeg voorbij was werd het lijk gevonden van iemand die al een tijdje vermist werd. Al die tijd, de hele vorstperiode, moeten we er overheen zijn geschaatst, in ieder geval over de plek waar de dode tussen het inmiddels smeltende ijs werd aangetroffen…..