Geregeld, zeker des zomers, kwam ik hem tegen. De man in het zwart, tergend langzaam voorttrappend op de fiets. De man met een joviale grote leren hoed, eveneens zwart. De man met een korfje, voorop vastgemaakt aan de fiets, en daarin gezeten een hondje, niet zwart, dat eigenwijs de wereld inkeek. Niet zomaar een hondje, nee, z’n achterpootjes wilden niet, halfverlamd als ’t hondje was. Bij tijd en wijle stapte de man van de fiets om het hondje even op de grond te zetten, die dan, zich voortslepend met buik over de grond, maar een beetje ging plassen, want wat moest ’t hondje anders? Als ’t beestje uitgeplast leek werd ze (het bleek een ‘ze’) weer door de man in het mandje getild. Als ik toevallig langsfietste tijdens zo een oponthoud greep ik nog wel eens de kans een praatje met de man aan te knopen. Zo vertelde hij me bijvoorbeeld dat hijzelf weliswaar moeilijk liep, maar dat fietsen nog wèl ging, dat z’n vrouw reumatisch en het hondje dus verlamd. Blij was de man dat-ie er af en toe even uit kon, omdat thuiszitten vaak toch maar onenigheid met de vrouw opleverde (dat laatste uiterst herkenbaar)…..
Gisteren ontmoette ik de man opnieuw. Hij fietste me tegemoet en ik hield hem staande, omdat geen korfje, en dus geen hondje. De man maakte een uiterst verdrietige indruk en vertelde dat het verlamde beestje op de dag af vier weken geleden was overleden. Spuitje. Hij voegde daaraan toe dat hij altijd een goede baas was geweest voor het brave hondje, dat zo genadig aan z’n einde was gekomen, beter nog dan bij menig lijdende mens het geval was…..
Weblog Dré Oudman Appingedam 