Ze stonden te rappen bovenop de betonnen tafeltennistafel. ‘Meneer, zou u ons nog een keer willen vertellen over het kerstfeest, zoals u dat viert?’, zo riepen ze me toe op het moment dat ik langs hun tafeltumult liep. Dat wilde ik wel, natuurlijk – logisch toch, wie wil er nou niet over kerst vertellen? Ja toch? Bovendien, als ik zou beginnen met vertellen, zou het meteen een stuk stiller zijn in ons buurtje, zo dacht ik. Echter ik had nog geen twee zinnen uitgesproken of ze, de jeugdigen, geraakten al weer uit hun concentratie om meteen al zingend weer te gaan rappen, hetgeen ze, dat moet gezegd worden, goed afging.
Jeugd en concentratie – dat zijn, zoals ik met enige regelmaat jammerlijk constateer, twee dingen die steeds minder bij elkaar schijnen te horen (ADHD?). Nu heb ik het in mijn schriftpreken ook wel eens gehad over het fenomeen ‘ontconcentreren‘, maar voordat je daaraan kunt beginnen zal je je toch eerst voor langere tijd moeten hebben overgegeven aan volledig concentreren…..
Ik heb de, voor mij machteloze, situatie maar gelaten zoals het was en heb m’n wandeling voortgezet om onderweg gewoon maar een beetje met de buurtkatten te praten…..