U kent ongetwijfeld de Wet van Archimedes, een natuurkundige wet die iets zegt over wat er aan de hand is als je een willekeurig voorwerp onderdompelt in een vloeistof: zo’n voorwerp ondergaat dan een opwaartse kracht die gelijk is aan het gewicht van de verplaatste vloeistof. Want immers, met onderdompeling wordt vloeistof verplaatst. Ga maar eens in bad, dan zie je dat duidelijk. Het water zal hoger staan dan toen je nog niet in bad zat. Hoe groter het voorwerp, of hoe groter en robuuster u bent, fysiek gezien, hoe hoger het badwater; het kan dan zelfs overlopen. Als u dan exact weet hoeveel water er verplaatst is dan is dát het getal van de opwaartse kracht. In geval van water: 5 liter waterverplaatsing zorgt dan voor 5 kg aan opwaartse kracht. Weet u dat even. Wat nu was er aan de hand met ene Sarah, de hoofdpersoon van het boek ‘Een blote man beminnen’, van Sarah Neutkens? Als haar moeder haar in bad stopte liep het voortdurend over, althans zoals alleen Sarah dat meende waar te nemen. Hoe weinig water het bad ook mocht bevatten, altijd liep het over: Sarah bestond onlosmakelijk uit twéé personen, zijzelf plus dat wat haar verbeelding haar voorschotelde. Die tweede persoon was gelijk al zogenaamd aanwezig vanaf het moment dat Sarah werd geboren. Wilde zij bescherming? Wilde zij, later in het verhaal, bemind worden? Wilde ze houvast hebben met het delen van haar eenzaamheid aan de ander? Het bleek een lange strijd, niet alleen werd er heel soms bemind, heftig en niets ontziend (op mijn knieën zittend, voor jou, likte ik je schoon, gelijk een hond zijn baasje liefheeft), maar ook werd er gevochten, met houten zwaarden, tegen elkaar! Altijd ook was er sprake van beginnen, nooit was er een einde, beginnen, beginnen, beginnen, het wilde maar niet vlotten en de moeizaamheden in Sarah’s verbeelding begonnen zich meer en meer op te stapelen, waarop zij uiteindelijk het contact begon te verbreken; er moest een einde zijn!! Een niet al te gemakkelijk poëtisch geschreven boek, extra hardop moest ik het lezen om het allemaal goed tot me te kunnen nemen. Een verbeelding, met veel filosofische en of psychologische elementen, zeker wanneer onderwerpen als eenzaamheid, tijd en genaakbaarheid aan de orde kwamen. Over niet hébben, maar houden (zoals je een dier houdt)!! Beschrijft ze met dit verhaal misschien ook een ervaring van zekere tekortkoming van aandacht en liefde in het alledaags waarachtige leven? Misschien had ze een meer onderdanig leven willen leven (als een dier, een gehoorzaam beest)?
Paar interessante citaten:
- Het leven ontkennen door jezelf een vorm en toekomst toe te dichten.
- Hoop, geboren uit het gebrek aan het geloof in nu.
- Als een rottende koeienmaag stond ik strak en bol gespannen van de belofte van de toekomst.
- de grootste menselijke zonde is afzondering.
- Oneindigheid is tijdloosheid
- In mijn eenzaamheid ken ik mijzelf!
- dat je geen hoop (of weet) meer hebt van je eigen toekomst omdat je jezelf geheel in iemand kwijt bent geraakt.
- Blijf bij mij in eenzaamheid. Wees wie je wilt zijn, maar wees met mij!
- Niet per se bang zijn voor de dood, maar juist voor het verliezen van het leven.
- Door je intrede werd mijn duister niet licht, maar wel warm, een aangename plek om me terug te kunnen trekken.
Een uitgave van Prometheus, 2022
Weblog Dré Oudman Appingedam 