In de dop gesmoord

Alleerst even dit: de titel luidt ‘In de dop gesmoord’. Die moet natuurlijk luiden, zoals u allen weet: In de kiem gesmoord. Maar het staat er nou eenmaal en ik láát het staan, doch dit terzijde.

Was ik stellig geen beeldhouwer geworden, dan toch misschien tekenaar of kunstschilder, wanneer de eventuele aanleg voor het tekenen niet vroegtijdig op uiterst botte manier was onderdrukt. Die repressie nam een aanvang op de, inmiddels afgebroken, Openbare Lagere School te Ten Post. Daar brak bij vlagen de democratie even uit, hetgeen o.a. inhield dat het moment was aangebroken dat we, de leerlingen, konden en mochten kiezen uit een aantal expressievakken (overigens kende ik dat woord toen zeker nog niet). Bij meerderheid werd er dan, daar kon je donder op zeggen, gekozen voor handenarbeid, houtbewerking. Ik ga er heden ten dage nog steeds vanuit dat men dat knutselen uit pure pesterij naar mijn persoontje steeds maar weer en masse verkoos boven bijvoorbeeld een vak als tekenen. Handenarbeid was voor mij een complete ramp! Ik word er nu nòg wel eens in m’n angstdromen door overvallen. Ik heb dat nooit onder de knie kunnen krijgen, het zagen, timmeren en, mijn god, wat er ook maar allemaal in knutselland te doen is en was. Altijd een rood gekleurde onvoldoende voor gehad. Het zal wel zoiets als faalangst zijn geweest dat mijn houtambachtelijk handelen blokkeerde. Nooit ook enige hulp, voorzover ik me kan of wil herinneren. Tranen met tuiten.

Echter heel soms, wanneer de meester in een onverwacht goede bui was, werd er besloten, in weerwil van de knutselmeerderheid, tòch te gaan tekenen. Nu dan, op een van die schaarse tekenuurtjes gebeurde er iets wat je niet kan verzinnen: Ik had een landschapje met huisje en weggetje getekend. Zoiets. Meester boog zich op een gegeven moment over m’n kunstwerkje om het vervolgens mee te nemen naar z’n bureau;  hij merkte op dat er een enorme fout in zat. Vervolgens liet hij alle leerlingen beurtelings langskomen om mijn werk te keuren: Of ze die zogenaamde fout konden vinden. Niemand mocht zeggen wat er precies aan de hand was. U zult het geloven of niet, maar vandaag de dag, een halve eeuw later, weet ik nog steeds niet wat er fout was aan die tekening. Educatie noemen ze dat….!??