Hoe ik overeind blijf

Kijk, op mijn begrafenis of verbranding, ná mijn dood natuurlijk, nu ja, er zijn talloze mensen die al vóór hun dood verbrand zijn en of levend begraven door bijvoorbeeld bombardementen….. Nòg een keer: Tijdens mijn, zoals het nu lijkt, cremátie wil ik stilte en vooral géén bloemen, want de dood dient gerespecteerd en niet verhuld, maaarrr…… sinds ik afgelopen vrijdagavond het Requiem van Schumann beluisterd heb, wil ik dàt natuurlijk. Dat requiem, ik kende het niet; ik wist niet eens dat Schumann een requiem had gecomponeerd, is een ruim half uur durende uitbarsting van Stilte, compact en hoekig, van metaal, neen, te netjes gezegd…. van ijzer, ordinair ijzer! Verongelijkt ijzer! Misschien een beetje vreemd uitgedrukt, maar dàt is wat ik in die muziek van Schumann heb gehoord. Héérlijk, die herkenning, ja herkenning, want als er iemand verongelijkt rondloopt op deze wereld ben ik het wel, maar dat is nou juist wat ik nodig heb om overeind te blijven….. Schumann op mijn crematie, maar voorlopig ben ik dus, als het aan mij ligt, nog lang niet dood. Laat dat duidelijk zijn!

Vrijdagavond 30 mei jongstleden gaf Het Groninger Mozart Ensemble, bestaande uit orkest en koor, een concert in de Nicolaikerk in mijn woonplaats, waarbij de 6e symfonie (de Pastorale) van Beethoven benevens het Requiem van Schumann (opus 148) ten gehore werden gebracht. Alles onder leiding van Marinus Verkuil, vaste dirigent en inspirator van het Ensemble.

Vandaar…..