Mestkuikengeklieder

Sjouwen met vijftig-kilo-zakken kippenvoer op m’n nek! Dàt was wat ik er -lang geleden, ergens in de zestiger jaren- voor over moest hebben. Per slot van rekening kon ik er, als het aan het eind van de rit allemaal goed kwam, een mooi bureau mee verdienen. Wat hield die rit dan in? Lees verder. Ze kwamen aan in kartonnen dozen. Eéndagskuikens. Achthonderd kuikentjes. Dat was voor mij het maximum want meer kon ik er niet bergen. Ze werden losgelaten op een laag houtsnippers binnen een soort heksenkring van karton, onder rode verwarmingslampen. Gezellig gepiep. Verder alles donker opdat ze, de kuikentjes, zo weinig mogelijk konden zien; bewegen deden ze slechts naar de schemerige voer- en waterbakken. Mòchten ook niet te veel bewegen, want ze moesten groeien, en wel zo snel als mogelijk was! Speciaal daarvoor samengesteld voer was voor ze beschikbaar. Verder konden ze lekker uitrusten, gezeten in hun eigen poep. En die poep ging zo halverwege de rit rotten waarbij dan ammoniakgas vrij kwam. Dat kon je zien aan hun ogen, die waren lichtelijk gezwollen. Ze werden ook allemaal een beetje snotterig van dat in principe giftig gas. Zo bleven ze in een langzaam maar zeker uitdijende cirkel ongeveer acht weken zitten in die troep tot ze zo’n twaalf à dertien ons wogen. Dan kwam er een grote vrachtwagen voorrijden die de vetgemeste kuikens, in kisten gepropt, meenam naar de grote kippenslachterij. Een tiental dooie, soms half vergane kippen bleef er achter. Het kippenhok werd vervolgens schoongemaakt en ontsmet met de smerigste chemische middelen, om daarna weer een nieuwe vracht piepkuikens te kunnen ontvangen. Het geld kwam binnen en ik kon m’n mooie bureau door een echte meubelmaker laten maken en er, veel later, stukjes aan schrijven. Bijvoorbeeld over ‘De Mensch en Zijn geknoei met beesten’…..

trefwoorden: plofkip wroeging