Drie keer drie

De berg op, ik, omgeven door grijzige somberheid, het weer (de meeste dagen die ik me van vroeger herinner zijn grijs, op die enige zonnige na, toen er iemand uit de boom viel en huilend naar huis rende). Geploeter op zondagmorgen in m’n grijze winterjasje met te korte mouwtjes (het kon ook zijn dat m’n armpjes te lang waren) en drie knopen. Ik kon nog niet echt goed tellen, maar ik wìst dat het er drie waren. Drie. Drie zwarte knopen. Zo waren mijn zondagochtenden op weg naar zondagsschool. Er was geen sprake van een echte berg, het voelde gewoon zo; beetje omhoog liep het, naar consistoriekamer van de kerk te T. Na een paar bijbelverhalensessies (scrabble-woord) had ik er genoeg van. Ik begreep ze niet, dacht ik, die verhalen, onwerkelijk als ze mij overkwamen: ik was al vroeg nuchter. Maar een dromer was ik ook; het kon ook zijn dat m’n aandacht snel afgeleid was. Al gauw wilde ik stiekem niet meer naar zondagsschooltje, maar moest daarover van mezelf wel een gefundeerde beslissing nemen, vond ik. Ik wist het, die jasknopen zouden me erbij helpen. En omdat ik toen ook al heel goed was in het sturen der wetenschap gaf ik de bovenste knoop een nee mee. Het werd dus nee, ja, nee. Ik ging nooit meer.

Later, veel later, meldde ik me in een onbezonnen bui bij de dominee te G. voor catechisatie: het meisje zat er ook op. Maar na veel gehouwehoer over zoutpilaren en brandende braamstruiken gaf ik er al na drie keer de brui aan. Drie keer. Ik had nog voorgesteld of het geen suggestie was, dat van die pilaren en struiken, maar nee zei de dominee.

Ook had ik me eens uit balorigheid opgegeven voor een podiumkunstje in de kerk, eveneens te G. Er bevond zich daar een soort van podium, waarop de plaatselijke opgeschoten jeugd z’n bedrevenheidjes mocht laten zien. Ik nam, onaangekondigd, m’n gitaar mee en nam hem daar, onaangekondigd, ter hand. In alle overgave zong ik het pas uitgekomen liedje ‘Muss i Denn‘ van Elvis. Ik had daarmee een ware revolutie teweeggebracht in de plaatselijke kerkwereld, want er liepen veel volwassenen hoofdschuddend weg, waarschijnlijk menende dat gitaarspel in de kerk not done was. Terwijl ik maar drie accoorden kende, drie slechts! Drie!