De Mens en zijn (on)machtig communiceren, de rode draad in het menselijk bestaan. Het kan best geheel anders zijn, maar dat is wat ik zie in de kunst van Brigitte Waldach. Afgelopen dinsdag hadden we bestemd voor een bezoek aan het Oostfriese Emden, hetgeen in de praktijk inhoud dat we steevast de Kunsthalle aldaar bezoeken. Vandaar mijn inleidende zin over de kunst van Waldach. Ze maakt tekeningen gelijk schilderijen met rood, altijd rood!, viltstift. Hierbij past ze ook de zeefdruktechniek toe. Beeltenissen met veel aan maagdelijkheid, wit, met daarin mensgedaantes omringd met geschreven tekst, zinnen van taal, de meeste schrijfsels onleesbaar. Zinnen die, zo zou je kunnen zeggen, als wespen rond hun hoofden zoemen. Zinnen….. communicatie. Wat er wel te lezen valt zijn meestal zinnen van filosofie of protest. Veel totaalschilderijen bestaan uit meerdere schilderijen met allemaal een eigen lijst; ze houden verband met elkaar: Er is sprake van zekere communicatie binnen de kunstwerken. In sommige werken zijn er daarentegen in het geheel geen taalzinnen te bespeuren. Zo is daar een schilderij, voorstellende een man die uit het schilderij lijkt te willen stappen met pal daarnaast een werk waarop een vrouw die, naar het schijnt, juist het schilderij is binnengelopen. Beide personen uiteraard wederom rood. Communicatie. Zo heeft ze op de wanden van een zaal twee tekeningen (hier ook weer die taalzinnen) in hoeken tegenover elkaar geplaatst, die elkaar klaarblijkelijk iets mededelen, omdat ze dwars door de ruimte met elkaar verbonden zijn met strakke dunne stoffen draden van rood.
Dan is daar Waldach met haar installatie ‘Im privaten Licht der Öffentlichkeit’. Aan het plafond hangen pal naast elkaar een honderdtal verschillende soorten roodgekleurde armaturen van lampen die ook allemaal branden. Het geluid dat je hoort is het het geluid van onverstaanbare conversatie. Het doet je vermoeden dat je tegelijkertijd in alle restaurants of café’s van de stad aanwezig bent. Op zich handig natuurlijk; hoef je ze niet allemaal af te lopen. Overal in die panden hoor je immers toch hetzelfde soort van geroezemoes?! Onverstaanbare communicatie waarbij er af en toe een verstaanbaar woord boven komt drijven…..
De tentoonstelling van Waldach die m.i. óók over menselijke eenzaamheid gaat (onmacht van communiceren) is nog te zien tot 5 sept. a.s.
Waldach (links) en haar lampeninstallatie…..
Weblog Dré Oudman Appingedam 