Weten doe ik niet waar ik vandaan ben gekomen en hoe ik hier terecht kom. Even doemt er bij mij een gedachte aan zoiets als een tijdmachine op. Het is hier tamelijk donker; kleur is hier niet. Hier is slechts sprake van een zilverachtig grijs oplichtende nevelige hemel boven zwarte aarde. In dit decor duikt vanuit de verte een silhouet op, goed te zien in het spookachtige tegenlicht. Het komt op me af en blijkt bij naderbijkomst een vrouwspersoon te zijn. Wanneer ze vlak bij me is probeer ik haar te zoenen, echter juist op dit moment wordt ze dermate lang dat ik er niet meer bij kan; op stelten loopt ze met gewiekste passen geluidloos door en lost uiteindelijk op in de nevel. Maar ik ben niet lang alleen. Een Sandemangewaad op een fiets komt in volle vaart recht op me af en probeert op me in te rijden…..
Mijn vrouw kalmeert me, omdat ik schreeuwend wakker word…..
Weblog Dré Oudman Appingedam 