Levenstrein

Die droom komt alsmaar niet terug, maar de gedachte eraan bijna iedere dag: Ik voel me herschapen, soepel en licht, los van alles. Zo sta ik in de licht heuvelachtige woestijn van Libië, verwachtingsvol om me heen kijkend in de roerloze stilte en de nog niet al te felle ochtendzon. Okergeel is de overheersende kleur met daarboven het strakke wolkenloze blauw. Ik richt mijn blik naar het noorden, waar ik de Middellandse Zee niet al te ver vermoed, voorbij een trillend transparant luchtgordijn. In dat hittetrillen van links naar rechts in de verte een zilverkleurige eindeloos traag voortgaande trein. Het treinbeeld blijft van links komen maar lost, rechts van me, langzaam weer op.

Dit beeld gebruik ik regelmatig als innerlijk decor, als stilteplateau, wanneer ik, meestal ’s nachts, elektronische muziek beluister van, bijvoorbeeld, de Franse componist Pierre Henry: met name dan het maar liefst zo’n zeventig minuten durende stuk ‘Le livre des morts Egyptien‘ (1990). Het boek van de gestorven Egyptenaren. Toch weet ik welhaast zeker dat zojuist beschreven droombeeld niet handelt in het Egyptische maar in buurland Libië. Maar voor de sfeer maakt het natuurlijk niet uit. Zo scheppen dromen beelden die je daadwerkelijk kan gebruiken, nog los van de eventuele betekenis die je er aan zou kunnen geven: de, toch wel aanlokkelijke, levenstrein gaat voort zonder mij. Ik ben vrij! Alles ligt nog voor me open, links, rechts en achter mij. Een ongereptheid van leven om zelf in te vullen…..

…..Libië…..