De schepper, hij heeft gefaald!

Zo lang ik bewust leef heb ik zoiets als verachting gehad voor de schepping, in het bijzonder voor de schepping van het leven, omdat ik, om me heen kijkend, al snel in de gaten kreeg dat er van alles aan dat leven kan mankeren! Maar mag ik daar minachtend over doen? Minacht ik daarmee niet impliciet de ‘Grote Schepper’? Is het dan niet zo dat er dagelijks levende wezens, vaak ook nog eens op jonge leeftijd, ziek worden, ziek omdat ze kennelijk niet goed in elkaar zijn gezet? Daar mag je toch zeker schamper over doen? Wat betekent nu het fenomeen leven als daar fabrieksfoutjes aan ten grondslag kunnen liggen? Dat moet welhaast een duiding zijn dat zoiets als een Onfeilbare Schepper niet bestaat! Een schepper die dergelijke fouten maakt zou, wees nou eerlijk, toch nooit met zichzelf in het reine kunnen komen?! Ik weet het, verachten en minachten zijn grote woorden die hooghartigheid uitstralen, misschien wel te grote woorden voor kleine mensjes. Maar mag dat m’n verontwaardiging in de weg staan? Nu ja, ik heb niet de neiging mijn ongenoegen hierover iedere dag van de daken te schreeuwen. En bovendien, ongenoegen komt voort uit onmacht, dus dat schreeuwen helpt niet, hooguit lucht het enigszins op. Maar als ik dan de volgende regel van Anna Blaman lees uit haar boek ‘Op leven en dood’*: ‘Ik zou voortaan mijn geringschatting uitsluitend moeten fixeren op de onvolmaaktheid van de schepping die de mens uitgerust had met een organisme waaraan van alles kon mankeren‘, dan is dat voor mij (opnieuw) een aanleiding om op het dak te klimmen en m’n minachting en verachting in de vorm van onmachtige woorden uit te schreeuwen…..

Maar de mens moet toch ooit eens doodgaan zult u zeggen?! Jazeker, al was het alleen maar om ruimte te scheppen voor de nieuwe mens. Maar dat doodgaan kon toch direct vanaf het begin der mensheid ook op een andere manier dan meestal eerst de vreselijkste ziektes over je heen te moeten krijgen?!! De schepper had, als hij maar een klein beetje humaan was geweest, het direct als volgt moeten regelen: Gewoon de mensen op leeftijd (ergens tussen 80 en 100, exact tijdstip mag-ie, de schepper, zelf beslissen), die ongemerkt aan ouderdom lijden, in hun slaap tot zich nemen. Hij heeft dat grotendeels veronachtzaamd! Hij heeft dus gefaald, ondanks zichzelf! Klaar uit!

* Kom ik nog op terug!

Een falende schepper kàn toch niet mogen bestaan!, ondanks beweringen elders op dit weblog.