Poliependans

We hebben een beetje de kriebels, want aanstonds begint de voorstelling, maar wij, de spelers, zijn behoorlijk opgefokt, omdat de regisseur alle handelingen en teksten nu zonodig nog moet omgooien, een half uurtje voor aanvang nota bene! De voornamelijk roze gekleurde grote zaal (ik schat dat er toch zeker een paar honder mensen in kunnen) begint zich al te vullen, op een eigenaardige manier overigens; achterin de jeugd, in het middengedeelte niets of niemand, en vooraan de ouderen. Muisstil!, ook de jongeren; men kijkt aandachtig naar onze (nerveuze) last-minute repetitie. We hebben nog een paar minuten voordat we denken dat het echt gaat beginnen, maar het begint, om onduidelijke redenen, alsmaar niet. De lichten in de zaal, waar je een speld kunt horen vallen (van de spanning?), branden een half uur nadat het stuk officieel had moeten aanvangen nog steeds volop. Ik besluit een eind te gaan fietsen, lekker in de buitenlucht, om m’n nervositeit enigszins te kalmeren.

(Overigens even terzijde: Er is iets vreemds met mij aan de hand, een aberratie als het gaat om de manier van opstappen op de fiets. Mensen die rechtshandig zijn, en dat zijn de meeste mensen, stappen over het algemeen links op, en de mannelijken daarvan gooien dus hun rechterbeen over het zadel. Nu komt het: Ik ben rechtshandig en stap rechts op. Gooi dus m’n linkerbeen over het zadel! Nu ja, onderscheid moet er zijn!)

Na een uurtje rondfietsen ben ik terug, bang veel te laat te zijn, maar constateer, tot mijn opluchting, dat er nog niets gaande is. De bezoekers, ook de jongeren, zitten nog steeds netjes doodstil in vol zaallicht te wachten. Dan, plotseling, krijgen we, de spelers, het sein te gaan beginnen. Maar dan breekt bij mij de paniek uit, want ik kan niet goed meer praten!; ik voel ineens iets rubberachtig vreemds op m’n tong. Een spiegel! Ik zie een drietal grote paarsblauwe poliepachtige groeisels m’n spraak- en proefinstrument ontsieren. Ze hebben, bij benadering, stuk voor stuk de vorm die je ziet ontstaan wanneer je een (water)druppel laat vallen op het oppervlak van bijvoorbeeld een waterplas.

(Men kan dat goed waarnemen op film die ‘in slomotion’ wordt afgedraaid).

Van de regisseur krijg ik het dringende advies die dingen onmiddellijk te laten verwijderen, en men (wie?) brengt mij naar een kliniek. Tamelijk hevig gaan ze daar tekeer met vreemd uitziende tangen in m’n mond. Als er een poliep is weggeknipt, tot mijn verbazing volstrekt pijnloos, hoor ik de chirurg zeggen dat er ter plekke een nieuwe opfloept….

Gelukkig word ik wakker. Toch maar even voor de zekerheid mijn tong in de spiegel naar mezelf uitgestoken…..

 

…..rare opfloeppoliep…..